Farmora mi er 91 år.

Ei uendeleg snill dame med stor personlegdom.  

Natt til torsdag førre veke datt ho på badet etter eit toalettbesøk.

Ho vart send med ambulanse til sjukehuset i Volda, og dagen etter vart det konstatert brot over kneet. Ho har protese i kne og hoft, og måtte derfor overførast til ortopedisk avdeling i Ålesund.

 Det vart bestemt at ho skulle opererast laurdags morgon.

Det vart utsett til kvelden.

Så til søndags morgon.

 Operasjonen gjekk bra.

Natta etter vart ho dårleg og måtte leggast inn på intensivavdelinga, mamma fekk telefon midt på natta, og vi vart i grunnen innstilt på at ho ikkje ville klare så mykje meir. 

Vi for til sjukehuset alle saman måndags formiddag.

Når eg kom vart ho flytta tilbake til ortopedisk avdeling. 

Gode nyheiter med andre ord!

Det som overraska meg, var at dei på same utpust sa at ho skulle overførast til Volda igjen same ettermiddag. Korleis kan dei forsvare å utsette ho for ei overflytting allereie? Det er der ho høyrer heime sidan dei har mest kontakt med sjukeheimane i vårt område, sa dei, og her treng vi sengene til andre som kjem inn.

Eg bestemte meg for å følgje ho i ambulansen til Volda, som var bestilt til halv seks.

Litt før halv ni kom dei og henta oss. 

Då hadde eg vore der i sju timar, og farmor var døgnvill etter å ha duppa av nokre gongar. Ho bruker å legge seg i sju-tida heime, og i tillegg hadde ho vore vaken store deler av natta før, hatt besøk heile dagen og vorte «forstyrra» av sidemannen sitt besøk. 

Ho var heilt utslitt! 

Ho hadde smerter etter operasjonen, minimalt matinntak og er som sagt 91 år. 

Men til Volda skulle ho! Eg var så glad for at dei endeleg kom, der eg sat med litt feber og låk hals, at eg tenkte ikkje heilt over kva eg faktisk var med på før vi kom fram.

Det var nemleg ingen som trengde den senga den natta. Der var til og med ein ledig sengeplass på romet. Det var seint på kveld, men av garde skulle ho altså for ein kvar pris. At ingen andre kom på å seie at; veit du kva, ho kan vere her til i morgon. 

Hadde no berre eg kome på det då!

Vel framme i Volda vart ho igjen undersøkt opp og ned. 

Heldigvis prioriterte dei ho.

Ho var på plass på romet i halv-elleve tida. Då låg ho lækt i senga og var ikkje stelt for natta. 

Eg måtte fare, så eg veit ikkje kva tid ho endeleg fekk ro. 

Det eg veit, er at ho var aldeles utkjørt!

Eg var sliten, som er ung og frisk!

Ho sa det sjølv, at ho hadde ikkje overlevd dagen om ho ikkje hadde hatt besøk av oss. 

Eg er så glad for at vi for alle saman! Det betydde så mykje for ho og kosta så lite for oss. 

Eg er glad eg var der saman med ho heile vegen så ho slapp å kjenne seg einsam og hjelpelaus. Samtidig som eg kanskje minner alle desse hjelparane om at ho er eit menneske som nokon er glad i. Og kanskje dei til og med får ting fortare gjort sidan eg også venter..?

På dei timane eg var ilag med ho møtte ho;

Fire hjelpepleiarar

Fem sjukepleiarar

To legar

To frå ambulansen

Ein fysioterapeut

Ein bioingeniør

 Ein radiolog

Femten hjelparar.

 

Godt påpassa, for all del! Men… 

Og; kva kan ein gjere med det?

Eg prøver ikkje å legge skulda på nokon. 

Eg veit at dei aller fleste gjer så godt dei kan.

Eg kan likevel ikkje la vere å lure på om vi kan gjere det betre?

Om vi vil gjere det betre?

Hadde ikkje eg vore der i går, hadde dei då masa på ambulansen? Kor lenge ville ho vore i mottaket i Volda? Kven ville fått i ho dei få supane med drikke ho faktisk orka? Dei opplysningane eg gav, stod for eksempel ikkje på noko papir. Og så vidare…

Eg kan med glede fortelje at farmor har vore oppe av senga i dag.

Likevel; tok dei rett avgjersle i går?

Brudlaup og gravferd...

 

 

No har eg og den kjekke mannen min vore gifte i fem år,

 vi hadde tre-brudlaupsdag i går faktisk.

 

24.05.08

 

Vi hadde ein kjempefin dag!

Eit lite brudlaup med dei aller nærmaste samla i Norddal. Ei perle.

Nydeleg mann, nydeleg brud om eg skal sei det sjølv,

 nydelege gjestar, nydeleg mat og nydeleg vêr.

Dagen var alt eg ynskte meg, og enno meir...

Gode minner!

Kvar brudlapsdag har vi gjort litt stas på kvarandre, og vi ser litt på bileta frå dagen. Mimrar...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eg tenkte aldri at denne dagen, 24.05, skulle gje meg desse blanda kjenslene eg kjende på i går...

Vi gifta oss på pappa sin bursdag...

I går hadde han vorte 56 år.

Så i staden for å vere den lukkelege kona og feire fem flotte år,

vart eg den triste dottera som saknar pappaen min.

 

Det er rart korleis desse såre kjenslene leiter seg opp når det kjem slike spesielle dagar.

Sånn til vanleg går dagane greitt. Eg tenker på pappa kvar dag, men eg klarer å forhalde meg til at han er vekke på ein reflektert måte. Men så kjem det ein dag som i går,

og den sveiper føtene unna under meg...

 

Dagen i går vart fylt med eksamenslesing, snørr og tårer, og kjærleik.

Feiringa tek vi igjen.

Eg har ein ide om at gåva eg gjev til min kjære

skal ha same tema som det årsdagen kallast.

Eg har gjennomført det, med blanda resultat...

Men han verka veldig fornøgd med gåva i går;

overnatting i ei tretopphytte.

Då vert det roadtrip og kjæleikshelg.

 

 

For eitt år sidan

For eitt år sidan i dag...

-Pakka vi bilen full av mat, kle og akebrett

Og nokre morsdagsgåver...

-Reiste vi på hyttebesøk til kjekke vener

-Var vi ute ein heil dag i ruskeveret ved Stadt

-Åt vi laurdagsgraut og slappa av i sofakroken

-Såg vi barne-tv og åt snop

-Laga vi pizza til laurdagskos

-Såg vi Norsk attraksjon og Mgp på hytte-tven

-Ringde telefonen min - uvanleg høgt...

Og livet mitt vart snudd opp ned og eg mista fotfeste etter tre ord:

Pappa er død!

For eitt år sidan...

 

 Frå Stadt 11.02.2012

Kristoffer

 Vem kan segla förutan vind?

Vem kan ro utan åror?

Vem kan skiljast från vännen sin

utan att fälla tårar?

Jag kan segla förutan vind,

jag kan ro utan åror,

men ej skiljas från vännen min

utan att fälla tårar.

Svensk folkemelodi

Ei utfordring...

Vert så lenge mellom kvar gong eg skriv noko her på bloggen, så eg får nesten prestasjonsangst når eg endeleg skriv. Så eg stikk hol på bobla med å presentere nyttårsforsettet mitt;

Ein måte utan, ein månad med.

Genialt spør du meg!

Og veldig enkelt. 

Eg har nemleg tenkt å ta tak i nokre dårlege vanar i 2013. Og det ser ut som eg har nokre... For eg trur eg utan problem klarer å finne nok til tolv månader 

-jepp! 

Januar er årets verste månad syns eg... Ein har store forventningar til eit nytt år, og av og til kan ein verte skuffa allereie på nyttårsaften fordi kvelden ikkje vart så fantastisk som ein kanskje såg for seg. (Eg hadde ein fin nyttårsaften i år altså!)Så kjem dei fyrste dagane der ein verkeleg ser for seg at ein endeleg har tatt tak og starta eit nytt og betre liv. Sannsynlegvis er mat og mosjon involvert i den planen. Og er ikkje det underleg at i den månaden i året der det er mørkast og kaldast med stormar og regn, så skal vi ut og trimme? Og ikkje minst; i den månaden med massevis av kakerestar og mat og julegodt som ligg igjen i skap og skuffer, så skal ein slutte og ete? Vi er no jammen litt rare!

Som den klisjeen det er, så høyrer det med til historia at eg ELSKAR sjokolade. Eg føler meg ganske sikker på at eg er i klasse med dei "verste" om ein kan kalle det det. Det ha vore sånn heile livet, frå eg drog for gardinene på kjøkenet med farmor så mamma rett over vegen ikkje skulle sjå at eg klatra i skapet og tok kokesjokolade. I ein alder av 4 år. Eg har ete sjokolade mot hovudverk, sjøsjuke og dagen derpå, og det hjelper kvar gong.
Eg trur at eg har ete sjokolade kvar dag i heile mitt vaksne liv, med få unntak...

Januar er den månaden eg et mest gjennom heile året trur eg... 

Så det var den starten på året! 

I jula vert eg mett av å sjå på maten, så i januar har eg eit skikkeleg etegilde og tek ansvar for å tømme lagera for søtsaker. Kvart år!

Men i år!

Eg har tatt den verste "utan" fyrst. Eg starta liksågodt året med ein månad utan snop. Det omfattar snacks og alt slags godteri... Vel, den som kjenner meg godt gav meg truleg maks ei veke. 
Eg satsa på tre dagar. 

Men trur du ikkje at eg har jernvilje då? 

For her er jenta som har klart det! I 31 dagar i årets leeengste månad (har iallfall kjenst slik ut) har eg stått i mot alle fristelsar! (Kremt... Det har kanskje vorte nokre kjeks og eitt og anna kakestykke... Men det var det ikkje sagt noko om i reglane... ;)

Det eg har lært er;

Det er skremmande å oppdage kor mange situasjonar eg tenkjer på sjokolade.

Når snopet står der kjennest det ut som eg må ta, 

liksom som eg aldri får sjansen igjen.

Og kanskje det verste; snopet har vart kjempelenge denne månaden. Har stått nesten heilt i fred...

Og det beste; Eg klarte det!

Så sånn er det her...

Tek du utfordringa og prøver du også?

Ha ein fin februar :)

No skal eg sette i gong med eit nytt prosjekt

Ein merkedag, eit minne for livet

 Første skuledagen min  

Himmel høg og verda stor
der på trappa vinkar mor
Første skuledagen min,
ikkje rart at sola skin

Hit eit steg, og dit eit steg,
dansar eg fram på skuleveg
Kjolen den er himmelblå
med ei raude marihøne på

Knapt eg blunda siste natt
Drøymde eg på skulen sat.
Frøken ba om to frå ti,
tenk eg ga ho kuleramma mi.

Hit eit steg, og dit eit steg,
dansar eg fram på skuleveg
Rundt ein pytt og over stein
Liten fot skal halde skoen rein

Bak på ryggen dinglar lett,
finast ransel eg har sett.
Med pennal og fargekritt,
på ei bok står heile namnet mitt.

Hit eit steg, og dit eit steg,
dansar eg fram på skuleveg
Eg har nisteboksen full
den eg fekk av bestemor til jul.

Bort på bakken slottet står,
eigen pult og knagg eg får.
Rekne - tekne troll og dyr -
også høyre eventyr.

Hit eit steg, og dit eit steg,
dansar eg fram på skuleveg
No skal heile verda sjå
kjolen min har marihøne på.

Det er visst slik - eg gruer litt.
Hoppar ikkje hjarte mitt?
I skulestova vill eg lell,
pytt - eg tar det heile som det fell.

Hit eit steg, og dit eit steg,
dansar eg fram på skuleveg
No kan heile verda sjå
berre eg har marihøne på.

 Tekst og melodi : Ingebrigt Davik

Vår - det ligg i lufta

Størstejenta er rosaruss i år, og vart døypt "Sangfuglen" på onsdag. 

Åh, kor vi har gledd oss til dette:)

Fyrste russeknute; ete ein is på tre minutt. 

Den klarte ho heeeilt fint, for å sei det sånn;) 

Stolt russejente!

Med ei litt slitsom fløyte...! 

I dag har vore ein nydeleg dag!

Vi har vore ute heile dagen.
 

"Vi vandrer med freidig mot..."

 Fjellgeitene tek føringa. 
Hoho, kor dei langar ut!

 Ei lita feiring av oss sjølve ved Kaldekloven. 
Det var eigentleg målet i dag....

 men trur ikkje du at vi gjekk heile fjellet då..?

Både små og store er fornøgde med innsatsen, 
og vi speidar med beundring tilbake på strekninga vi har gått.
Eg er imponert over små føter i dag altså! 

  Nede! 
Med gele-bein etter å ha gått ned Repet.

Så gjekk turen vidare til Grønfjellsvika

 Litt spikking...

...eit bål...

...og middag!

Og noko så sjeldant som eit bilete av husbonden!
Flott kar!
*smask*

Til slutt,
desserten.

Annéa var nesten på gråten i går, då sludda det.
"Vi får aldri grille marshmallows, vi..."
Men i dag vart det, og med eit hint av sjokolade;)


Ein deilig dag!
Eg kjenner sola som varmar litt meir i dag.
Eg nyt luktene av jord, gras, skog, saltvatn og gjødsel.
Eg høyrer muntert fuglekvitter og lukkeleg barnelatter.
Eg vert så inderleg glad!

Eg kjenner at eg lever.
 

Ein skatt i hjertet...

Eg kjenner det er naturleg å skrive eit innlegg om sorg no, det hadde vore unaturleg å blogge vidare utan. Men det er veldig vanskeleg å reflektere over noko så låkt og så stort når eg er midt opp i det…

No er det over ein månad sidan eg mista faren min. Sidan livet mitt heilt plutseleg vart røska tak i, fillerista og snudd opp ned. Det kjendes slik, dei fyrste dagane. Ingenting var på plass inni meg, noko av det som heldt meg fast var vekk. Det kjennest i grunnen sånn enno, sjølv om eg har vore nøydd å få nokre bitar på plass igjen. 

Det er enno kaos inni meg.

Eg trur ikkje ein forstår korleis det er å miste ein forelder før ein har gjort det. Kanskje uansett kva alder det skjer i. Eg føler eg har mista ein del av historia mi på ein måte, og eg forstår at eg skal verte heilt aleine ein gong, utan dette festet i grunnlaget og generasjonane før meg. Eg vil få ansvaret på ein måte.

Ein pappa er grunnlaget for sjølve livet, eg hadde ikkje vore her utan han.

Min pappa var eit fundament i vår familie. Han stod støtt og vi visste at han var der, alltid. Eg og pappa var ikkje einige i alt. Vi kunne krangle og stå på vårt, like sta begge to- huttetu! Mamma var ofte ein smule fortvila... Men eg visste alltid at han var der om eg trengte han, same kor stort eller lite det var. Og usemjene vart fort gløymde. For sånn var pappa. Han visste ikkje kva godt han kunne gjere for meg om eg hadde det tøft. Han slapp det han hadde i hendene og kom om han kunne hjelpe. Han brukte mykje av si tid for å gjer livet lettare for meg og for oss. Han var så til randa fylt med ubetinga kjærleik til meg og til heile familien, og vi visste det alle saman. 

Å ha ei sånn tryggheit i livet, følelesen kan ikkje beskrivast med ord…

No er på ein måte heile grunnlaget mitt rokka ved, som eit jordskjelv. Eg har vorte smerteleg klar over kor skjørt livet er, og kor brått alt kan snu. Alt det trygge kan dette i grus frå det eine sekundet til det neste. Det er sånn; det eine sekundet lever du, i det neste er du død. Og slik skal det verte for alle. Tankane mine vert litt sånn rare av det. Litt sånn; korleis skal eg gripe an livet vidare? Skal eg verte livredd for å dø? For at andre skal dø? Skal eg verte heilt galen og hoppe ut frå høge fjell? Skal eg spare til eg vert pensjonist? Skal eg reise verda rundt? Eller flytte til Afrika? Kva er vitsen med ny bil? Kvifor lære, studere, jobbe? Kva er meininga eigentleg?

Vi spelte ein song av Bjørn Eidsvåg i gravferda, Slutt. Når eldste jenta mi på snart seks år høyrte den, klarde ho endeleg å gråte over morfaren sin. Den beskriv så treffande kva eg og ho, og kanskje fleire tenkjer om livet og døden, for det tenkjer eg mykje på…

så drist eg meg te å spør

koss e nå detta her

når hjertas siste slag har slått

ka e det då som skjer

e det bare slutt

og ka e i så fall det

ka e ingenting

kan me begripa ka det e

eller e det noke

som alltid vil vara

det besta og finaste i oss

det me ikkje kan forklara

det må vær lov å håpa på

at slutt ikkje e slutt

eller blir linjå te alt me kjenne

simpelthen bare brutt

eg vet kje ka eg tenke

eg vet kje ka eg trur

med liding e det nok av

i den verden me nå bur

eg ønske meg noke fint

eg ønske meg litt fred

og at me alle skal vær glade

og lik oss der me e

så drist eg meg te spør

koss e nå detta her

når hjertas siste slag har slått

ka e det då som skjer

eg vil kje bæras av ein storm

eg vil bæras av ein bris

…..

Så veit eg eigentleg ikkje heilt kva eg tenkjer om himmelen og kva som skal skje der… Men eg kjenner at eg har fått behov for å håpe på at eg vil treffe igjen pappa eingong, ein stad. At eg får fortelje han kva vi har gjort med huset, at vi har klart oss bra og kor mykje eg har sakna han. Og at jentene mine får treffe igjen morfaren sin som dei saknar sånn, og at dei skal få is og fortelje om fyrste skuledag, ein spennande fisketur og sine familiar

Det som gjer meg tristast, er kanskje at eg ikkje skal få fortelje pappa noko meir, korleis det gjekk på eksamen eller kva fanteri jentene fann på i går. At jentene måtte miste nokon som sto dei så nær, som var så utruleg glad i dei og gledde seg sånn til å følgje dei fram gjennom livet. Han gledde seg til så mykje og eg skulle så gjerne ønske han fekk oppleve det. Og eg kjenner at tapet er så utruleg omfattande. Det grip om store delar av meg at han plutseleg er vekk, kanskje meir enn eg enno aner. For han kjem ikkje tilbake. Høvdingen er død. 

Døden er absolutt…

Sorga mi er veldig personleg. Eg har gitt deg eit lite innblikk, men sjølve sorga har eg i meg kvar dag. Eg skal lære å leve med den, og det må eg gjere heilt sjølv. Ingen kan hjelpe meg. Eg må gjennom tunge stunder, og eg gler meg over gode stunder. For eg har det også. Saman med ungane, familien min, vener og naturen. Og all omtanken eg har fått frå fjerne og nære... Eg har sagt det før; eg sluttar ikkje å forundre meg over kor mykje det trøystar. Nokre ord, blomar eller ein god klem, det gjer ufatteleg godt. Og eg kjenner meg så utruleg heldig som kjenner så mange flotte folk, og som har menneskjer nær meg som slår ring og stiller opp når det vanskeleg. Eg er så takksam!

Eg fekk nokre fine ord av nokre gode folk, og eg avsluttar med dei…

Kinesisk visdomsord

Sorg er som en trekant som dreier rundt i hjertet

med spisser som risper.

Det gjør vondt, forferdelig vondt

til trekantens spisser er avslitt og det bare er en kule igjen,

som glir rundt uten smerte.

Sorg er en prosess som tar tid, men den tar slutt.

Hvor lang prosessen er  beror på hva vi har mistet,

hvilke ressurser vi selv har

og hvilke støtte vi mottar fra omgivelsene våre.

Men når gleden over det du har hatt

overskygger savnet av det du har mistet,

når du vet at du aldri villet unnvære det du har tapt,

selv om du var klar over at du en gang kanskje måtte gi slipp på det,

da er trekantenes spisser avslitt

og kulen blir til en skatt i ditt hjerte.

Dette var vanskeleg og godt…